Durf te ‘doen’
Pas zat ik in een wachtkamer van een lokaal ziekenhuis. Daar zat een peuter te spelen in het speelhoekje. De peuter was druk bezig om blokjes van verschillende vormen door allerlei gaatjes te drukken. Iedereen kent waarschijnlijk wel dit speelgoed. In het begin lukte het niet. Maar na een aantal keren geprobeerd te hebben, lukte het om een cilinder door de cirkelvorming gaten te drukken. Voor de driehoekige vormen was meer tijd nodig. De driehoeken waren te groot voor de vierhoekige gaten. Maar kort daarna waren ook de juiste gaten gevonden en werden alle blokken door de gelijk gevormde gaten gedrukt. Triomfantelijk werd contact gezocht met de ouder. Die het kind beloonde met een applausje en een “goed zo”.
Het schouwspel deed me denken aan de spaghetti challenge. Elke business analist heeft dit wel in een bepaalde vorm gespeeld. Zo ook ik. Met stengels droge spaghetti, een rolletje plakband, een stuk touw, een schaar en een marshmallow is het bedoeling om een zo hoog mogelijke toren te bouwen binnen een bepaald tijdbestek. Je speelt in teams tegen elkaar. Het team wint, dat aan het eind van de beschikbare tijd, de hoogste toren heeft met aan de top de marshmallow. Er zijn varianten waarbij je tussendoor even pauze krijgt om “het proces” te evalueren en verbeteringen door te voeren in de werkwijze van je team. Vaak wint het team dat zich dwingt om in het begin maar een beperkte tijd te besteden aan het goed analyseren van wat men op dat moment weet en de ervaringen die al aanwezig zijn in het team.
Als business analist krijg ik natuurlijk ook vaak analysevraagstukken. Bijvoorbeeld om de impact te bepalen van bepaalden ontwikkelingen of achterhalen van wensen en het vertalen naar oplossingen. Voor impactanalyses zijn natuurlijk allerlei methodes ontwikkeld. Maar hoe goed je ook een analyse uitvoert, de beste leerschool blijft het vertalen van de analyse naar acties en het proberen in de praktijk. Hoe ervaart de klant/gebruiker het. Laat je tijdens de analyse niet verleiden tot ontelbare scenario’s (soms wil men graag van tevoren alle mogelijk varianten uitgewerkt zien). Begrijp me niet verkeerd. Het gebruik van scenario’s kan zeker toegevoegde waarde hebben om in te kunnen spelen op bepaalde onzekere toekomstige ontwikkelingen.
Echter de ontwikkelingen gaan tegenwoordig veel te snel om uitgebreid en langdurig, onbeperkt te analyseren. Liever een beperkte tijd besteden aan een goede analyse op basis van de aanwezige gegevens/kennis en dit omzetten naar acties in de praktijk. Leer van de ervaringen in de praktijk, verrijk je kennis en stel je analyse daarna bij. Dit is natuurlijk niet nieuw. In de veranderliteratuur staat het er vol mee. Denk aan termen zoals leerlussen, control- en pdca cyclussen. Ook frameworks zoals SAFe/scrum maken hier gebruik van.
Maar toch merk ik dat we als mens nog steeds de behoefte hebben om alle van tevoren te willen overzien. Dat we te lang blijven analyseren, om het vooral in een keer goed te doen. Met het idee om mislukkingen/fouten voorkomen. Ook ikzelf heb soms die neiging. Maar dan denk ik weer: Durft “te doen”. Probeer het uit in de praktijk (hoe ervaren je klanten/gebruikers het) en leer hiervan. Net zoals toen jij die peuter was met de blokjes of de bouwer van de hoogste spaghetti marshmallow toren.
Harold Verbrugge, Business Analist